Με βάση τα όσα είδα ιδίοις όμμασι το βράδυ της Τετάρτης, 31 Αυγούστου, το «The Thread» δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα μεθυστικό, πλούσιο σκηνικά, χορευτικό υπερθέαμα. Ένα αποτέλεσμα της φιλόδοξης σύμπραξης πολλών σημαντικών καλλιτεχνών και δημιουργών, αξιοσέβαστων στον τομέα τους. Αυτοί είχαν την καθοδήγηση της Γεωργίας Ηλιοπούλου της πολιτιστικής εταιρείας Λάβρυς, η οποία ήταν υπεύθυνη τόσο για την παραγωγή της παράστασης, όσο και για την σύλληψη αυτής της πρωτότυπης ιδέας της συνύπαρξης παραδοσιακού, αρχαίου, μοντέρνου και σύγχρονου χορού σε έναν κοινό χώρο.
Φόρος τιμής στον Βαγγέλη Παπαθανασίου
Ωστόσο η ατμόσφαιρα στο Ηρώδειο ήταν συγκινησιακά φορτισμένη περισσότερο για ένα πρόσωπο: Τον αείμνηστο Βαγγέλη Παπαθανασίου. Αυτό γιατί το «Νήμα» αποτέλεσε το κύκνειο άσμα ενός από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες που γνώρισε όχι μόνο η χώρα μας, αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης. Η βραδιά προμηνυόταν εμφανώς συμβολική όχι μόνο για τον κόσμο που παρευρέθηκε (σχεδόν) στην ώρα του στο Ωδείο του Ηρώδου Αττικού, αλλά και για τους ίδιους τους συντελεστές. Η κίνηση του να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και να ξεκινήσει η παράσταση με ένα μικρό σόλο χορευτικό νούμερο αφιερωμένο στον Vangelis, ήταν διακριτική αλλά τρομερά σημαντική ως απόδοση φόρου τιμής στον καλλιτέχνη που άφησε την τελευταία του πνοή φέτος στις 17 Μαΐου.
Άλλωστε ο συνθέτης χθες ήταν «παρών» μέσα από τη μουσική του. Ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι μιας, όπως αποδείχθηκε, οπτικοακουστικής, χρωματικής και κινησιακής πανδαισίας. Βέβαια- όχι πως ήμουν τίποτα προνομιούχος- η θέση στην οποία βρισκόμουν στα σκαλιά στο Ηρώδειο, ευνοούσαν την δυνατότητα να εκτιμήσω στο μέγιστο και υπό την κατάλληλη οπτική γωνία το θέαμα που προσέφερε το «The Thread».
Μια χορευτική μαγεία αλλά και πρόκληση
Στη θεωρία ήταν μια αρκετά δύσκολη πρόκληση να συμπεριλάβεις μια ευρεία γκάμα αρχαίων και παραδοσιακών ελληνικών χορών και να τους οδηγήσεις σε ένα διαλογικό πλαίσιο με τις σύγχρονες εκφάνσεις και παραλλαγές της συγκεκριμένης τέχνης. Ο Russell Maliphant φρόντισε αυτό να το κάνει πράξη και να το παρουσιάσει με ερμηνευτικές ελευθερίες αλλά και σεβασμό προς την παράδοση του τόπου μας. Είχε κάτι το ιδιαίτερα συγκινησιακό να βλέπεις ένα ταξίδι στην ιστορία μέσα από τον χορό. Ένα μεγάλο μέρος της παράστασης περιείχε κινητικά μοτίβα που παρέπεμπαν σε μια μυσταγωγική, σχεδόν υπνωτικής μορφής ιεροτελεστία, με το σώμα των χορευτών να «γεμίζει» από εκφράσεις και πλαστικές κινήσεις. Δεν κρύβω πως οι παρευρισκόμενοι δίπλα μου εντυπωσιάστηκαν και με τις ακροβατικές ικανότητες των συντελεστών σε αρκετά σημεία. Όσο συναισθηματικά καθηλωτικό ήταν αυτό το κομμάτι βέβαια, τα χορευτικά νούμερα που έφεραν μια «έκρηξη» στο Ηρώδειο ήταν αναμφίβολα οι παραδοσιακοί χοροί της Ελλάδας, που με τη συλλογικότητα, το πάθος και την ένταση που τους διακατέχει, ώθησαν ουκ ολίγες φορές το κοινό να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια και να επαινεί με κραυγές θαυμασμού τους χορευτές.
Η παράδοση μεσα από ένα μοντέρνο πρίσμα
Δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως σχεδόν όλη η Επικράτεια και όχι μόνο εκπροσωπήθηκε στην χθεσινή παράσταση. Κουλουριαστός Ζωναράδικος από τον Έβρο, Μαλεβιζιώτης από το Ηράκλειο, Τσάμικο από την Ήπειορ και την Πελοπόννησο, ο Χορός των Μαντηλιών από την Καππαδοκία ήταν μόνο λίγοι από τους χορούς που έκαναν την παράδοση να αναβλύσει επί σκηνής. Αυτό όμως ενισχύθηκε σε μεγάλο βαθμό από τρεις παράγοντες. Ο πρώτος ήταν ο γεωμετρικός και ευφάνταστος φωτισμός του Γιώργου Τέλλου και Michael Hulls που ανέδειξε με πλουραλιστικό τρόπο τον πυρήνα της παράστασης. Λειτουργούσε σαν τεχνητός φάρος, καθοδηγώντας τους χορευτές στις ρυθμικές και συγχρονισμένες κινήσεις τους, δίνοντας παράλληλα έναν έντονο χρωματικό συμβολισμό στην περφόρμανς τους, με τα χρώματα που επικρατούσαν να είναι το μπλε, το κόκκινο και το κίτρινο. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν τα κοστούμια της Μαίρης Κατράντζου που επιχείρησε, μέσα από της δημιουργίες της, να διοχετεύσει την μοντέρνα ευρηματικότητα και φαντασία σε μια σειρά θεμελιωμένων παραδοσιακών κοστουμιών της Ελλάδος. Αυτά είχαν μια σχεδόν αέρινη παρουσία που έδιναν έναν μοναδικό «χαρακτήρα» στις χορευτικές εκτελέσεις των συντελεστών.
Με μια λέξη: Vangelis
Ο τρίτος, όσο υποκειμενικό και να φανεί, ήταν και ο πιο σημαντικός. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου χθες στο Ηρώδειο ήταν κατά κάποιο τρόπο μαζί μας, μέσα από την μουσική. Εκείνη την απόκοσμη, πρωτοποριακή, βασισμένη στην συνθεσάιζερ ευφυία του δημιουργού της, μουσική που «έντυνε» περίτεχνα κάθε χορευτικό νούμερο και πρωτοστατούσε στην υλοποίηση του οράματός του αλλά και της Γεωργίας Ηλιοπούλου. Αυτό το περίφημο πάντρεμα παράδοσης και σύγχρονου που ανέδειξε την πολιτιστική αξία της μνήμης και ταυτόχρονα την ανάγκη του ανθρώπου να καινοτομεί. Κάθε μελωδία, κάθε νότα προκαλούσε ένα υπερβατικό vibrato που δημιουργούσε μια βουκολική ατμόσφαιρα, ανοίκεια στον υπογράφων, αλλά απόλυτα ταιριαστή για τα δεδομένα τους Ηρωδείου.
Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έδωσε μια ξεχωριστή χροιά σε αυτό το σημαντικό όραμα που ήθελε το παλιό με το καινούργιο να μην ανταγωνίζονται, αλλά να αλληλοσέβονται και να αλληλοκατανοούνται. Όλοι βέβαια οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να μας δώσουν ένα αξιομνημόνευτο θέαμα που φρόντισε να μην περάσει το μήνυμά του με πολλές επεξηγήσεις και παραθέσεις. Αντ΄αυτού προτίμησε να καταστήσει σαφή τη πρόθεσή του του μέσα από την έννοια της κίνησης, του ήχου και της εμπειρίας. Ήταν το ιδανικό αντίο στον αγαπημένο μας Vangelis.
Ταυτότητα της παράστασης
The Thread
Συντελεστές:
Πρωτότυπη μουσική| Βαγγέλης Παπαθανασίου
Σκηνοθεσία – χορογραφία | Russell Maliphant
Κοστούμια| Μαίρη Κατράντζου
Φωτισμοί | Γιώργος Τέλλος
Σύλληψη ιδέας| Γεωργία Ηλιοπούλου
Χορευτές: Δελής Δημήτρης, Δημητριάδη Μαργαρίτα, Καραχανίδης Αναστάσης, Καρούτης Χρήστος, Κολοβού Ευφρωσύνη, Λέτσου Μήνα, Μανουκιάν Μαρία, Μπαγεώργος Ηλίας, Παγανός Δημήτρης, Παντελάκη Ειρήνη, Παπακωνσταντίνου Μαρία, Παυλής Θεμιστοκλής, Σπηλιωτοπούλου Ηώ, Σταυρόπουλος Αλέξανδρος, Σχοινοπλοκάκη Μυρτώ, Τσιγγίστρα Μαρία, Χατζηβασιλειάδης Νικόλαος, Χατζηγιαννάκης Θωμάς
