Μια χρονιά που ξεκίνησε με δυνατά άλμπουμ, προχώρησε με ακόμα πιο δυνατούς δίσκους και τελείωσε με καταιγιστικές κυκλοφορίες, δημιούργησε τον πιο ευχάριστο πονοκέφαλο στο ταπεινό και ως επί το πλείστον ανεκπαίδευτο μουσικό αυτί μου.
Ακολουθούν 11 δίσκοι που παραμένουν για πολύ καιρό στην playlist μου και σημάδεψαν για μένα μουσικά το 2022. Οπότε σόρρυ προκαταβολικά, αλλά παρακάτω δεν υπάρχουν ούτε Μπιγιονσέ, ούτε Κέντρικ Λαμάρ, αλλά μπόλικο υποκειμενικό κριτήριο.
Kehlani – Blue Water Road
Μια από τις πιο ευέλικτες εκπροσώπους της RnB σκηνής, η Kehlani δεν απογοητεύει για μια ακόμα φορά με τον πιο πρόσφατό της δίσκο, με εμφανή την θεματολογική ωριμότητα σε κάθε κομμάτι.
Panic! At The Disco – Viva Las Vengeance
Κάνοντας στην ουσία μια στροφή 180 μοιρών όσον αφορά το μουσικό είδος, ο Brendan Urie φαίνεται πως βρήκε την ταυτότητά του και αφού άφησε τα emo και pop πειράματα, αναδεικνύει την φωνή του μέσα από ρετρο ροκ μελωδίες.
Arctic Monkeys – The Car
Από τη στιγμή που αποδέχτηκα πως οι Arctic Monkeys δεν είναι πια τα παιδιά που παίζουν indie garage ροκ στις γειτονιές της Αγγλίας, κατάλαβα στο έπακρο την ποιοτική μεταμόρφωση που έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια, όπου οι φασαριόζικοι ήχοι της indie κουλτούρας έχουν δώσει τη θέση τους σε ατμοσφαιρικά μπαροκ κομμάτια, γεμάτα χαρακτήρα. Από τους πιο τελειοποιημένους δίσκους της χρονιάς.
The Weeknd – Dawn FM
Αδιάψευστα μοναδικός δίσκος, το Dawn FM του πάντα εκκεντρικού The Weeknd αποτελεί ένα υπέροχο μιξ dance και synth pop τραγουδιών που αντικατοπτρίζουν πλήρως το μουσικό μονοπάτι του διάσημου τραγουδοποιού και αποδεικνύουν την καλλιτεχνική εξέλιξή του.
Northlane – Obsidian
Αν και υποκειμενικά μια από τις αγαπημένες μου μπάντες , οι αυστραλοί Northlane συστήνουν αντικειμενικά ένα άλμπουμ που τους διατηρεί ως μια από τις διαχρονικές αξίες της hardcore djent σκηνής, με αριστοτεχνικά riffs και δυναμικές μελωδίες.
George Ezra – Gold Rush Kid
Μετά το Staying at Tamara’s , ο George Ezra κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που δεν κρύβει ούτε στο ελάχιστο τις pop και alternative ριζες του, χωρίς φυσικά αυτό να είναι κακό. Από τα πιο ευχάριστα ακούσματα της χρονιάς.
Dance Gavin Dance – Jackpot Juicer
Τα τρελόπαιδα από το Σακραμέντο, μέσα από την πρόσφατη κυκλοφορία τους, δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από αυτό που συνηθίζουν χρόνια τώρα: Να προσφέρουν έναν δίσκο με ακατανόητα συνειρμικούς στίχους, εξαιρετικά guitar riffs και bass licks και άκρως proggressive κρεσέντα, που συνοδεύονται από την ιδιαίτερη φωνή του Tilian Pearson.
Giveon – Give or Take
Το δεύτερο άλμπουμ του Giveon αν και δεν ξεπερνάει σε ποιότητα το ντεμπούτο του, είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη δουλειά που διατηρεί σε υψηλά επίπεδα τον νεαρό καλλιτέχνη με την ξεχωριστή φωνή και το πλεον γνωστό μελαγχολικό ύφος στα κομμάτια του που τον έχει κάνει να ξεχωρίζει μέχρι τώρα.
Maren Morris – Humble Quest
Η Marren Morris πάντοτε ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γαλα, όταν πρόκειται για την αλλοιωμένη country σκηνή του σήμερα και δεν λαθεύει ούτε με το Humble Quest που διαθέτει τόσο μια ακουστική ποικιλία όσο και μια φωνητική και στιχουργική σοβαρότητα.
Animals as Leaders – Parrhesia
Η instrumental math rock μπάντα που όλοι μισούν να αγαπούν και το αντίστροφο κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που ταυτίζεται μεν πλήρως με τις ιδιοφυείς συνθέσεις των μελών της (αν και λιγότερο πρωτότυπες σε σχέση με το παρελθόν) , ερμηνεύεται όμως και ως ένα βήμα προς μια διαφορετική, πιο πειραματική κατεύθυνση που ανοίγει την όρεξη για τον επόμενο δίσκο.
