Αφού βγάλουμε από τη μέση τα γνωστά κλισέ του «άλλος ένας χρόνος έφτασε στο τέλος του», ήρθε η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας και στο χώρο του κινηματογράφου. Μια χρονιά που κύλησε υπερ του δέοντος φυσιολογικά στο θέμα το covid, επισκιάστηκε όμως -εκτός από πολλών, πολλών, άλλων- από τον πόλεμο στην Ουκρανία και το ταραχώδες πολιτικό και ενεργειακό τοπίο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στο θέμα των ταινιών όμως δεν είχαμε πρόβλημα, με πολλές κυκλοφορίες να προβάλλονται κανονικά στις αίθουσες, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δώσουμε τα δικά μας thumbs up.
Σημείωση 1: Η παρακάτω λίστα είναι καθαρά υποκειμενική και δεν εκφράζει το σύνολο των συντακτών της ιστοσελίδας.
Σημείωση 2: Η λίστα έχει διαμορφωθεί βάσει των ημερολογιακών κυκλοφοριών των ταινιών στις ελληνικές αίθουσες και δεν περιλαμβάνει κυκλοφορίες σε στρήμινγκ πλατφόρμες.
Belfast
Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα
Ηθοποιοί: Τζουντ Χιλ, Λιούις Μακάσκι, Κεϊτριόνα Μπάλφι, Τζέιμι Ντόρναν, Τζούντι Ντεντς, Σάιραν Χιντς
Υπόθεση : Ένα νεαρό αγόρι και η εργατική του οικογένεια βιώνουν τα ταραχώδη τέλη της δεκαετίας του 1960, μέσα από μια φαινομενικά ιστορία ενηλικίωσης.
Μια αναπάντεχα συγκινητική και ταυτόχρονα ρεαλιστική ταινία, το Belfast επιτυγχάνει να απεικονίσει ευφάνταστα και δημιουργικά μια σημαδιακή περίοδο της ιστορίας της Βόρειας Ιρλανδίας, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Ο Κένεθ Μπράνα είναι ένας εξαιρετικός συντονιστής των εναλασσόμενων συναισθημάτων που γεννά το φιλμ, από την ανέμελη συμβίωση της οικογένειας του Μπάντι στην μικρή κοινότητά τους στο Μπέλφαστ, έως τα ραγδαία αναπτυσσόμενα περιστατικά βίας και πολιτικής ταραχής, καθώς και το δραματικό αντίκτυπο που έχουν στον λιλιπούτειο πρωταγωνιστή και τον περίγυρό του.
Φυγή
Σκηνοθεσία : Τζόνας Ρόχερ Ράσμουσεν
Υπόθεση : H αληθινή ιστορία εξόδου του Amin Nawabi (το όνομα δεν είναι αληθινό, η ιστορία όμως είναι) από το Αφγανιστάν σε μικρή ηλικία, για ένα ομηρικό ταξίδι προς την ελευθερία.
Η «Φυγή» είναι μια ακόμα περίτρανη απόδειξη πως το animation έχει την δυνατότητα να αναδείξει κοινωνικούς προβληματισμούς με σκληρή ειλικρίνεια, αμεσότητα και γλαφυρή απεικόνιση. Η ιστορία του Αμίν ξετυλίγεται με ευφάνταστο τρόπο, που παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων. Παράλληλα, η αφήγηση δημιουργεί στον θεατή μια μελαγχολία και συνάμα συγκίνηση για το προσωπικό δράμα του ήρωα του έργου και την περιπέτεια να φτάσει από το Αφγανιστάν και το καταπιεστικό καθεστώς του, έως την Δανία και την ελευθερία.
Βαγόνι Αριθμός 6
Σκηνοθεσία: Γιούχο Κουοσμάνεν
Ηθοποιοί: Σέιντι Χάαρλα, Γιούρι Μπορίσοφ, Βαλερί Νικολάεφ, Γιούλια Αουγκ, Ντινάρα Ντρουκάροβα, Πολίνα Αουγκ, Τόμι Αλατάλο, Μπκαμπάνα Εσεφ, Λίντια Κοστίνα
Υπόθεση: Μια νέα γυναίκα, φοιτήτρια αρχαιολογίας από τη Φινλανδία, φεύγει από μια αινιγματική ερωτική σχέση στη Μόσχα παίρνοντας το τρένο για το αρκτικό λιμάνι του Μουρμάνσκ αναζητώντας τα περίφημα πετρογλυφικά που έχουν ανακαλυφθεί εκεί. Αναγκασμένη να μοιραστεί το μακρύ ταξίδι και το μικρό κουπέ με έναν Ρώσο μεταλλωρύχο, καθώς το τρένο προχωράει προς τον αρκτικό κύκλο, οι δυο τους συνειδητοποιούν ότι μοιράζονται ένα ταξίδι που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή.
Ένα road trip ασυνήθιστα στοχαστικό, αλλά και ιδιαίτερα τρυφερό και ζεστό, παρά το ψυχρό κλίμα που συναντά κανείς στα βάθη της Σιβηρίας. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι διάχυτη σε όλο το φιλμ, ενώ ο Γιούχο Κουοσμάνεν, μέσα από το σιγοβράζον φλερτ που προκύπτει ανάμεσα στους αναπάντεχους συνταξιδιώτες, κατορθώνει να δώσει χρώμα σε ένα κατα τ’άλλα χιονισμένο επαρχιακό σκηνικό, που μας ωθεί να αναζητούμε νοητά να βιώσουμε και εμείς μια αντίστοιχη (γλυκόπικρή ίσως) εμπειρία σε κάποιο στενό βαγόνι ενός τρένου με έναν μακρινό προορισμό.
Ένας Ήρωας
Σκηνοθεσία : Ασγκάρ Φαρχαντί
Ηθοποιοί : Αμίρ Τζαντίντι, Μοσέν Νταναμπαντέχ, Σαχάρ Γκολντούστ, Φερεστέχ Σαντρέ Οραφαεΐ
Υπόθεση : Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή λόγω ενός χρέους που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, προσπαθεί να πείσει τον πιστωτή του να αποσύρει την καταγγελία του κατά της πληρωμής μέρους του ποσού. Όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζαν.
Ο Ασγκάρ Φαρχαντί αν και σκηνοθετικά παραμένει σε υψηλά επίπεδα και εδώ, το δυνατό σενάριο του πολύπειρου σκηνοθέτη είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Σε συνδυασμό με τον φακό της κάμερας, που αιχμαλωτίζει ατμοσφαιρικά και ωμά την εικόνα του μοντέρνου Ιράν, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τα θραύσματα μιας καταρρέουσας ιρανικής κοινωνίας, όπως αυτά διαφαίνονται στις απέλπιδες προσπάθειες του Ραχίμ να βρει δικαίωση και αναγνώριση (που όμως δεν θα έρθει ποτέ) μέσα από τις πράξεις του και τις αλληλεπιδράσεις με έναν κόσμο βουτηγμένο στην προκατάληψη και την μνησικακία.
Το Τρίγωνο της Θλίψης
Σκηνοθεσία : Ρούμπεν Έστλουντ
Ηθοποιοί : Χάρις Ντίκινσον, Σάρλμπι Ντιν, Γούντι Χάρελσον, Βίκι Μπερλίν, Χένρικ Ντόρσιν, Ζλάτκο Μπούριτς, Ζαν Κρίστοφερ Φολί, Άιρις Μπέρμπεν, Ντόλι Ντε Λεόν, Σάνι Μέλες, Αμάντα Γουόκερ, Όλιβερ Φορντ Ντέιβις, Άρβιν Κανάνιαν, Καρολίνα Γκίνινγκ, Ραλφ Σχίσα
Υπόθεση: Τα διάσημα μοντέλα Carl και Yaya είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από ασύλληπτα πλούσιους επιβάτες, έναν ολιγάρχη από τη Ρωσία, βρετανούς εμπόρους όπλων και έναν αλκοολικό καπετάνιο, που επικαλείται τον Μαρξ. Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο Instagram. Αλλά, όταν ξεσπά μία θύελλα και όλοι παθαίνουν ναυτία κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με τον καπετάνιο, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο.
Η πιο τρολαρίστικη ταινία της χρονιάς κατορθώνει να διασκεδάσει, χωρίς ωστόσο να απαιτεί από τον θεατή να προχωρήσει αυτός-η σε κάποια βαθειά πολιτικοκοινωνική ερμηνεία, μιας και του-ης τα δίνει όλα στο πιάτο. Ο Έστλουντ, γνωστός για το καυστικό χιούμορ του, επιλέγει έξυπνα να κατεδαφίσει την απαστράπτουσα εικόνα της πλουτοκρατικής ελιτ (που ενισχύεται θα έλεγα με την πρωτότυπη επιλογή στον τομέα του σάουντρακ) και να επαναπροσδιορίσει, με μπόλικες δόσεις σάτιρας, την έννοια του προνομιούχου και την θέση της πατριαρχίας σε έναν αυτοσχέδιο (αντι)καπιταλιστικό μικρόκοσμο. Αλλά τα λέω καλύτερα και στην ανάλυσή μου για την ταινία.
Drive My Car
Σκηνοθεσία : Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Ηθοποιοί : Χιντετόσι Νισιτζίμα, Τόκιο Μιούρα , Ρέικα Κιρίσιμα
Υπόθεση: Δύο χρόνια μετά τον απροσδόκητο θάνατο της συζύγου του, ο Yusuke Kafuku, ένας διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης, λαμβάνει μια πρόταση να σκηνοθετήσει μια παραγωγή του «Θείου Βάνια» σ’ ένα Φεστιβάλ Θεάτρου στη Χιροσίμα. Εκεί, γνωρίζει τη Misaki Watari (Toko Miura), μια λιγομίλητη νεαρή γυναίκα στην οποία ανατέθηκε από το Φεστιβάλ να γίνει η σοφέρ στο αγαπημένο του κόκκινο Saab 900.
Το «Drive My Car» είναι θεωρητικά μια από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες της χρονιάς. Στην πράξη είναι όχι μόνο το παραπάνω, αλλά και ένα φιλμ που αναδιαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τη σημασία του μοντάζ, της εικόνας, του συμβολισμού και της φωτογραφίας, ως θεμελιώδεις έννοιες της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ο Χαμαγκούτσι παίρνει από το χέρι μια φαινομενικά απλή λογοτεχνική ιστορία του Χάρουκι Μουρακάμι και της δίνει μια αναπάντεχα μαεστρική κινηματογραφική υπόσταση. Δίνει πνοή στους χαρακτήρες του, οικοδομεί αριστοτεχνικά της ιστορίες τους και «παντρεύει» εξαιρετικά τις φιλοσοφημένες σκέψεις του πρωταγωνιστή Γιούσουκε με την διαρκή εσωτερική αναζήτηση που προσφέρει η περιπλάνηση στους δρόμους της Χιροσίμα με το εμβληματικό κόκκινο Saab.
Απόφαση Φυγής
Σκηνοθεσία: Παρκ Τσαν-γουκ
Ηθοποιοί : Παρκ Χάε-Ιλ, Τανγκ Γουέι, Γκο Κιούνγκ-Πιο
Υπόθεση: Ένας άντρας πέφτει από μια βουνοκορφή και πεθαίνει. Ο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την υπόθεση, γνωρίζει τη γυναίκα του θύματος κατά τη διάρκεια των επίμονων ερευνών του. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις υποψίες του αλλά και την ερωτική του επιθυμία για εκείνη.
Οι απολαυστικές εναλλαγές πλάνων, οι νεο νουαρ επιρροές και οι αλληγορικοί συμβολισμοί είναι λίγα από τα στοιχεία που συνθέτουν μια ακόμα φανταστική σκηνοθεσία από τον Παρκ Τσαν Γουκ στην πρόσφατη δημιουργία του «Απόφαση Φυγής». Ο κορεάτης επιχειρεί να υφάνει μια ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου, δίνοντας μια φρέσκια οπτική στο περίφημο αστυνομικό είδος του whodunnit και να διασχίσει το πεδίο του ερωτικού θρίλερ, τονίζοντας την ματαιότητα του ανθρώπινου αυθορμητισμού και τις συνέπειες του να υποκύπτεις στις πιο απόκρυφες επιθυμίες και εμμονές σου.
Οι Ροδακινιές του Αλκαράς
Σκηνοθεσία : Κάρλα Σιμόν
Ηθοποιοί: Ζορντί Πουγιόλ Ντόλσετ, Άνα Ότιν, Ξένια Ρόζετ, Άλμπερτ Μπος
Υπόθεση: Η ζωή μιας οικογένειας ροδακινοπαραγωγών αλλάζει ριζικά όταν ο νέος ιδιοκτήτης της γης τους αποφασίζει να πουλήσει τα χωράφια για να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά. Για πρώτη φορά, το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο και προκαλούνται ρήξεις στις σχέσεις τους, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους.
Η ταινία της, νεαρής στο χώρο της σκηνοθεσίας, Κάρλα Σιμόν, εκτός του ότι είναι ένα τοπογραφικό ντοκουμέντο της εξοχής της Καταλονίας, είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη και αληθινή. Οι διαπροσωπικές σχέσεις της οικογένειας των ροδακινοπαραγωγών περνάνε από πολυάριθμες δοκιμασίες, δίνοντας έτσι περθώριο για δυνατές ερμηνείες από του πρωταγωνιστές, ενώ η πλοκή του έργου, που έχει μια διδακτική χροιά, δεν επισκιάζεται από το ελαφρύ υπόστρωμα του απαραίτητου πολιτικού μηνύματος που επιτυχημένα και διακριτικά επιχειρεί διάσπαρτα να διαπεράσει η Σιμόν (ο Λαός απέναντι στον Καπιταλισμό).
Κορσές
Σκηνοθεσία : Μαρί Κρόιτσερ
Ηθοποιοί : Βίκι Κριπς, Φλόριαν Ταϊχτμάιστερ, Κόλιν Μόργκαν, Καταρίνα Λόρεντς
Υπόθεση: Τα Χριστούγεννα του 1877, η Σίσσυ γιορτάζει τα 40α γενέθλιά της. Ως Πρώτη Κυρία της Αυστρίας και σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α’, δεν της επιτρέπεται να εκφράζεται και πρέπει να παραμείνει για πάντα η όμορφη νεαρή αυτοκράτειρα. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, ακολουθεί ένα αυστηρό καθεστώς νηστείας, άσκησης, χτενίσματος και καθημερινής μέτρησης της μέσης. Πνιγμένη από αυτές τις συμβάσεις, πεινασμένη για γνώση και ζωή, η Σίσσυ επαναστατεί όλο και περισσότερο ενάντια σε αυτή την εικόνα.
Από τις τελευταίες ταινίες που παρακολούθησα αυτή τη χρονιά , ο «Κορσές» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς λόγους. Αρχικά για τα απίστευτα πλάνα και φωτογραφία της, κατα δεύτερον για τη μουσική της και κατα τρίτον και κυριότερον για την Βίκυ Κριπς, που απέδωσε ακούραστα και εξαιρετικά μια μυθοπλαστική απεικόνιση της πριγκίπισσας Σίσσυ. Ισορροπώντας με τον καλύτερο τρόπο ανάμεσα σε σατιρικές νύξεις, συναισθηματισμούς και κοινωνικό σχολιασμό, η ταινία γελά με την ματαιοδοξία της νεότητας και την πατριαρχικής επιταγής, παρουσιάζοντας μια αυθεντική και ευπρόσδεκτα επαναστατική ηρωίδα.
Χαμογέλα
Σκηνοθεσία : Πάρκερ Φιν
Ηθοποιοί : Σόσι Μπέικον, Κάιλ Γκάλνερ, Τζέσι Άσερ, Καλ Πεν, Ρομπ Μόργκαν, Τζούντι Ρέγιες
Υπόθεση: Ύστερα από ένα αλλόκοτο, τραυματικό δυστύχημα με μια ασθενή της, η Δρ. Ρόουζ Κότερ (Σόσι Μπέικον) αρχίζει να βιώνει τρομακτικά, ανεξήγητα γεγονότα. Με τον τρόμο να σαρώνει τη ζωή της, η Ρόουζ πρέπει να αντιμετωπίσει το προβληματικό παρελθόν της για να επιβιώσει και να ξεφύγει από την τρομακτική πραγματικότητα.
Το «Χαμογέλα» δεν βρίσκεται τυχαία στις ταινίες που ξεχώρισα αυτή τη χρονιά, μιας και πλεον είναι πολύ δύσκολο να πάρεις μια ταινία τρόμου στα… σοβαρά. Ωστόσο, χωρίς να καταφεύγει σε φθηνά τρικ για να αποσπάσει τρομάρες και κραυγές από τον θεατή, το έργο διαθέτει μια ενδιαφέρουσα πλοκή που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος και παράλληλα φροντίζει να μην το παρακάνει με τις σκηνές βιας και να αφήνει το σκέλος του ψυχολογικού τρόμου να «αναπνεύσει» ελεύθερα.
Αγία Έμυ
Σκηνοθεσία : Αρασέλη Λαιμού
Ηθοποιοί : Άμπιγκειλ Λομα, Χάσμιν Κιλίπ, Μιχάλης Συριόπουλος, Ειρήνη Ιγγλέση, Αντζελί Μπαγιανί, Κου Ακουίνο
Υπόθεση : H Έμυ νιώθει ξένη μέσα στην κλειστή κοινότητα των Φιλιππινέζων Χαρισματικών Καθολικών του Πειραιά, που έχει καλωσορίσει με θέρμη την αδερφή της, την Τερέζα. Όταν η Τερέζα μένει έγκυος, η Έμυ αισθάνεται ως οutsider στον μικρόκοσμό της και έλκεται από ανεξήγητες μυστηριώδεις δυνάμεις που κατοικούν μέσα της…
Όχι, ακόμα και αν όλη η Ελλάδα έχει… μαγνητιστεί από τα «Μαγνητικά Πεδία» του Γιώργου Γούση, η ψήφος μου φέτος πάει στην «Αγία Έμυ» της Αρασέλης Λαιμού. Γιαυτό άλλωστε ήταν επιθυμία μου να της πάρω και συνέντευξη. Αυτό που καταφέρνει η σκηνοθέτιδα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία είναι να τυλίξει μια ιστορία ενηλικίωσης και οικογενειακών δεσμών, σε ένα μεταφυσικό πέπλο που καθορίζει το είναι της μικρής Έμυ. Η φιλιππινέζικη κοινότητα γίνεται το πεδίο δράσης του φιλμ και λειτουργεί ως ο κινητήριος μοχλός στην διαμόρφωση της ταυτότητας της πρωταγωνίστριας και της αδερφής της, που κλέβουν την παράσταση με τις ερμηνείες τους.
Τα Πάντα Όλα
Σκηνοθεσία : Ντάνιελ Κουάν, Ντάνιελ Σάινερτ
Ηθοποιοί : Μισέλ Γιέο, Τζέιμς Χονγκ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Στέφανι Σου, Κε Χούι Κουάν, Χάρι Σαμ Τζούνιορ, Τζέιν Σλέιτ
Υπόθεση : Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα, όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, τίποτα δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό που την περιμένει.
Εξωφρενικά σουρρεαλιστική; Εκνευριστικά υπερκινητική; Όπως και να περιγράψει κανείς την ταινία «Τα Πάντα Όλα», το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή περιέχει… εμ… τα πάντα όλα. Απολαυστικούς διαλόγους, πολεμικές τέχνες (κούνγκ φου, για να είμαστε ακριβολόγοι) μια πρωτότυπη πλοκή και αλλεπάλληλες διαδοχικές σκηνές μετασυμπαντικής τρέλας. Η Μισέλ Γιέο δίνει ρέστα στον ρόλο της καριέρας της (με τον Κε Χούι Κουάν να ακολουθεί με μια εξίσου δυνατή ερμηνεία) ενώ οι Ντανιελ Κουάν και Ντανιελ Σάινερτ υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία του πιο απαραίτητου mindfuck της χρονιάς.
