Η τραγωδία στα Τέμπη έχει στιγματίσει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι γιατί δεν έχει επαναληφθεί κάτι ανάλογο, αφού ειδικά τα τελευταία 20-25 χρόνια η χώρα έχει θρηνήσει πολλά θύματα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες: πυρκαγιά, πλημμύρα, τροχαίο, ναυάγιο, σιδηροδρομικό δυστύχημα, σε θάλασσα, σε στεριά, σε δρόμους, σε ράγες, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πρωτεύουσας.
Δυστυχώς, ζούμε σε έναν τόπο όπου μπορείς να χάσεις τη ζωή σου οποιαδήποτε στιγμή, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, με οποιαδήποτε καιρικά φαινόμενα, οπουδήποτε… Με κοινό παρονομαστή πάντα, την κρατική αμέλεια/ανυπαρξία/ανικανότητα.
Η φράση «ήταν η κακιά η ώρα» έχει φορεθεί άπειρες φορές, σε μια απεγνωσμένη (ή ενορχηστρωμένη) προσπάθεια να αποδοθεί σε κάτι μεταφυσικό, μια πολύνεκρη τραγωδία. Λες και το απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο, η απίστευτη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, το άθλιο σιδηροδρομικό δίκτυο δεν είναι λόγοι να οδηγήσουν στον θάνατο και το ρίχνουμε στη μοίρα ή στο πεπρωμένο.
Στο θλιβερό συμβάν των Τεμπών της 28ης Φεβρουαρίου 2023, αλλά και σε όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, αποτυπώνεται όλη η σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας, από τότε που ονομάζουμε αυτή τη χώρα Ελλάδα. Το γεγονός ότι τόσα χρόνια εξαρτιόταν η ασφάλεια των επιβατών από έναν-δύο υπαλλήλους του ΟΣΕ, τα λέει όλα. Η σκέψη αυτή είναι ανατριχιαστική: εν έτει 2023, με την τεχνολογία να έχει κάνει άλματα και το προσδόκιμο ζωής να έχει εκτοξευτεί χάρη στην επιστήμη, άνθρωποι σκοτώνονται γιατί δύο τρένα κατευθύνονταν το ένα πάνω στον άλλο επί 12 λεπτά, χωρίς να μπορεί κάτι να τα σταματήσει.
Το σύστημα ασφαλείας δεν υπάρχει, και αν υπάρχει δεν λειτουργεί, επειδή η γραφειοκρατία και η αδιαφορία, η ανικανότητα και η μανία για ιδιωτικοποιήσεις άνευ όρων και με κάθε κόστος είναι χρόνιες παθήσεις σε αυτό τον τόπο. Όπως επίσης και οι πελατειακές σχέσεις, το κοινώς λεγόμενο ρουσφέτι, που επιτρέπει σε άπειρους και ανεπαρκείς υπαλλήλους να τοποθετούνται σε νευραλγικές θέσεις με τον μανδύα της νομιμότητας…
Και τα χειρότερα δεν σταματάνε εκεί. Μόλις λίγες ώρες μετά την τραγωδία, ένας πρωθυπουργός που βρέθηκε στον τόπο του δυστυχήματος χρειάζεται οδηγίες από επικοινωνιολόγους και image makers για να στηθεί μπροστά στις κάμερες. Ένας υπουργός δακρύζει και παραιτείται και μάλιστα ακούει και επαίνους για αυτό, καθώς έδειξε, λέει, «πολιτική ευθιξία». Στη χώρα αυτή βαφτίζεται πολιτική ευθιξία η παραίτηση ενός υπουργού ο οποίος λίγες μέρες πριν κουνούσε το δάχτυλο και χαρακτήριζε ντροπή τις ερωτήσεις για την ασφάλεια στο σιδηροδρομικό δίκτυο…
Μια αξιωματική αντιπολίτευση που έχει τις ίδιες ευθύνες, αφού ούτε αυτή έκανε το παραμικρό για να αλλάξει την κατάσταση. Μάλιστα, περηφανευόταν που απάλλαξε το δημόσιο από μια ζημιογόνο εταιρεία, δίνοντάς τη μπιρ παρά σε ιταλικά συμφέροντα.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχονται τα κομματόσκυλα: όχι τα έμμισθα, αλλά αυτά που σέρνονται πλέον στα social media και χωρίς κάποιο όφελος επί της ουσίας, επιδίδονται σε έναν οχετό συγκρίσεων και συμψηφισμών. Μετράνε νεκρούς επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ, για να βγάλουν «νικητή». Χορεύουν πάνω στις καμένες σορούς για να δείξουν πόσο υπάνθρωποι είναι. Μετράνε και τις ημέρες μέχρι τις εκλογές, να δουν κατά πόσο θα έχει ξεχαστεί αυτό που έγινε, ώστε να επηρεάσει όσο το δυνατόν λιγότερο ή περισσότερο την ψήφο, κατά πώς θα βολέψει την παράταξη που θέλουν.
Μια κοινωνία σαθρή από την αρχή μέχρι το τέλος της, που προκαλεί αηδία και οργή, με ένα κράτος που συστηματικά δολοφονεί τους πολίτες και έναν πολιτικό κόσμο που πατά πάνω σε πτώματα για να αποκομίσει οφέλη. Και έναν λαό να παρακολουθεί βουβός την κατρακύλα που δεν έχει τελειωμό…
