Ο Ντάρεν Αρονόφσκι επιστρέφει για να δώσει στους θαυμαστές του αυτό που περίμεναν εδώ και 5 χρόνια. Μια ακόμη ταινία σχετική με έναν αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα και τις εξαρτήσεις του. Βασισμένη στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Ντ. Χάντερ σε διασκευή που υπογράφει ο ίδιος, «Η Φάλαινα» σίγουρα τράβηξε την προσοχή όσων παρακολουθούν σινεμά.
Την άξιζε όμως;
Το στόρι της Φάλαινας
Ο Τσάρλι (Μπρένταν Φρέιζερ) είναι ένας υπέρβαρος καθηγητής δημιουργικής γραφής ο οποίος διδάσκει εξ αποστάσεως μέσω υπολογιστή,κλεισμένος μονίμως στο σπίτι του. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει λόγω των κιλών του, τον οδηγούν σιγά σιγά προς το θάνατο. Μόνο του στήριγμα, η νοσηλεύτρια φίλη του Λιζ (Χόνγκ Τσάου), αδελφή του αποθανόντος εραστή του. Όσο περνάει η ώρα,το ενδιαφέρον μένει υψηλό καθώς σταδιακά αποκαλύπτεται το παρελθόν του πρωταγωνιστή αλλά και οι λόγοι που τον οδήγησαν στην απελπιστική του κατάσταση. Με την εμφάνιση της έφηβης κόρης του (Σάντι Σινκ) , την οποία εγκατέλειψε για χάρη του συντρόφου του και ενός ιεραπόστολου μιας τοπικής αίρεσης, η ταινία συνθέτει ένα συγκρουσιακό περιβάλλον διαφορετικών χαρακτήρων. Αναπτύσσονται έτσι πολλά υποσχόμενες δυναμικές γύρω από τον Τσάρλι που είναι ευαίσθητος, και ρομαντικός στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή. Η πάλη του με τους υπόλοιπους στην αρένα αυτή που αποτελεί το σαλόνι του είναι ένα μονόπλευρο ματς όπου αυτός κάθεται και δέχεται χτυπήματα ακίνητος σαν σωστός σάκος του μποξ, στον οποίο προσομοιάζει και εμφανισιακά. Η άμμος που τον γέμισε είναι η θλίψη, οι τύψεις και το βάρος της συνείδησής του. Οι πρωταγωνιστές τον σφυροκοπούν ανελέητα με διαφορετικούς τρόπους.
Συγκεχυμένα και διχαστικά μηνύματα
Αυτή του η υπερβολική ευαλωτότητα όμως, φαίνεται σαν να δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να εκβιάσει συναισθήματα οίκτου, λύπησης και συγκίνησης από το κοινό. Αν αφαιρέσεις από τον ήρωα το ανθυγιεινό σωματικό βάρος του, αυτό που μένει δεν είναι ένας πιο αδύνατος Charlie, αλλά ένας κενός χαρακτήρας. Αν δεν ήταν υπέρβαρος αλλά αλκοολικός, τίποτα δεν θα άλλαζε στον πυρήνα του έργου. Επομένως,το βασικό αυτό χαρακτηριστικό του πρωταγωνιστή είναι εκεί σαν μια φωτεινή επιγραφή που επιδιώκει να στρέψει πάνω της τα βλέμματα. Σε μια λεωφόρο γεμάτη με τέτοιες πινακίδες επιφανειακής ηθικολογίας και βιτρίνες που αλλάζουν ανάλογα με την μόδα της εποχής, πρόκειται μάλλον περισσότερο για συμφεροντολογική επιλογή. Η λάμψη πολλές φορές τονίζει την ύπαρξη των σκοτεινών σημείων άθελά της περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτό ακριβώς συνέβη εδώ. Η χρήση αυτού του συστατικού δεν καταφέρνει να περάσει ένα μήνυμα αλλά μόνο να μπερδέψει και να διχάσει. Για μερικούς κήρυκες της «woke» κουλτούρας, η ταινία υπέπεσε σε ένα ιδιότυπο «fat shaming» με την χρήση στολής για τα επιπλέον κιλά του Φρέιζερ.
Ένα έργο για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ (;)
Οι συμπρωταγωνιστές αν και είναι εξαιρετικοί σε επίπεδο υποκριτικής,βουτάνε σε ένα ρηχό έλος που καθιστά τις αρχικά ενδιαφέρουσες δυναμικές τους,βραδυκίνητες και προβλέψιμες. Δεν αφομοιώνουν την ζωτική σεναριακή εκκίνηση για να αναπτυχθούν όπως θα μπορούσαν ιδανικά.Εξελίσσονται σε επιφανειακά πλαίσια και επιδίδονται σε διαλόγους όπου μιλούν για τα συναισθήματά τους,απλώς παραθέτοντας τα γεγονότα του παρελθόντος.
Η «Φάλαινα», μεθυσμένη από την ίδια της την έπαρση κατάφερε ζαλισμένη να αστοχήσει εναντίον των εύκολων στόχων που σημαδεύει,όπως ο επαρχιωτικός συντηρητισμός και ο θρησκευτικός δογματισμός. Ο παραλληλισμός με το «Μόμπυ Ντικ» και η συμβολική λύτρωση-ανάσταση εξαναγκάζουν έναν φανερά άδειο εκλεπτυσμό γεμάτο από τον αντίλαλο απεγνωσμένων κραυγών για αναγνώριση από τους κριτικούς και τους σινεφίλ. Έτσι, προσδίδεται μια εκνευριστική αίσθηση ανωτερότητας στο μέσο κοινό που καμαρώνει για την «ποιοτική» επιλογή του,έναντι του Avatar: The Way of Water.
Όλο το… βάρος στον Μπρένταν Φρέιζερ
Η προσωπική ιστορία του Μπρένταν Φρέιζερ η οποία ωφέλησε επικοινωνιακά την προώθηση της ταινίας, είναι ίσως πιο ενδιαφέρουσα από την ίδια την ταινία. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν πως ο Αρονόφσκι έκανε, όπως είπε, 10 ολόκληρα χρόνια να διαλέξει ηθοποιό για τον συγκεκριμένο ρόλο. Εντούτοις, η σκηνοθεσία, η επιλογή του τετράγωνου κάδρου και οι προσεκτικές γωνίες λήψης που έχουν επιλεγεί δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα κακό κινηματογραφικό έργο. Απλώς μου δημιούργησε τόσο υψηλές προσδοκίες ενώ το παρακολουθούσα, ώστε να αναγκαστώ να διοχετεύσω κάπου τον εκκωφαντικό κραδασμό μετριότητας, που έκανε η πτώση του, μέσα μου. Συνεπώς, το αποτύπωμά που αφήνει «Η Φάλαινα» είναι πρόσκαιρο και θα ξεθωριάσει τόσο εύκολα όσο η mascara της όμορφης κοπέλας δίπλα μου στην προβολή,που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρύψει το κλάμα της.
Παύλος Λαερτιάδης
Πληροφορίες για την ταινία «Η Φάλαινα»
Δραματική , Αμερικανικής παραγωγής 2022
Διάρκεια 117′
Σκηνοθεσία : Ντάρεν Αρονόφσκι
Ηθοποιοί : Μπρένταν Φρέιζερ, Χόνγκ Τσάου, Σάντι Σινκ, Σαμάνθα Μόρτον, Τάι Σίμπκινς
Υπόθεση : Αντιμετωπίζοντας σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ένας υπέρβαρος και κλεισμένος στο σπίτι του καθηγητής λογοτεχνίας αποφασίζει να επανενωθεί με την έφηβη κόρη του.
