Η συνέντευξή μου με την Ελεάννα Φινοκαλιώτη θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με ταινία στην οποία πάτησες πολλές φορές το pause. Αυτό γιατί προσπαθούσαμε να συντονίσουμε όχι μόνο τα προγράμματά μας, αλλά και την -ενίοτε βάρβαρη- διαφορά ώρας. Η ελληνίδα ταγουδίστρια και ηθοποιός όμως, κάθε φορά, είτε μέσω μειλ, είτε μέσω βιντεοκλήσεων, ήταν πάντοτε γλυκύτατη, ευγενέστατη και πρόθυμη να προσθέσουμε το επόμενο κομμάτι του παζλ στη συνέντευξη.
Το τελευταίο κομμάτι προστέθηκε λίγο πριν πετάξει για Αριζόνα, για τις ανάγκες μιας παράστασης. Μια ακόμα δουλειά στο εντυπωσιακό βιογραφικό της Ελεάννας, που πλέον έχει και μια διεθνή υπόσταση. Άλλωστε, εδώ και μερικά χρόνια που μένει στην Νέα Υόρκη, έχει συνηθίσει να βλέπει το Eleanna Finokalioti. Σε παραστάσεις, σε μιούζικαλ, σε σειρές, σε διαφημιστικές καμπάνιες.
Η καλλιτέχνις ζει το όνειρό της στην μαγευτική πόλη για την οποία έχει τραγουδήσει τόσο σαγηνευτικά ο Φράνκ Σινάτρα. Είναι αποφασισμένη να «εισπνεύσει» όσο περισσότερο γίνεται την κουλτούρα και τον ποικιλόμορφο πολιτισμό της και να μην τα παρατήσει, ό,τι και αν έχει παρουσιαστεί μπροστά της, είτε είναι ένας τυφώνας, είτε μια πανδημία. Μέσα από το CalendArt.gr, η Ελεάννα Φινοκαλιώτη μας ξεναγεί στο όμορφο αλλά και γεμάτο περιπέτειες ταξίδι της στην Αμερική και την Νέα Υόρκη και μοιράζεται της εμπειρίες που εχει αποκομίσει και θα συνεχίσει να αποκομίζει.
Από πότε μένεις και εργάζεσαι στη Νέα Υόρκη; Πώς έφτασες στην απόφαση να φύγεις για το εξωτερικό;
Μένω στη Νέα Υόρκη τα τελευταία δυο χρόνια. Ήρθα για διακοπές, αφού μόλις είχαν τελειώσει οι παραστάσεις μου στην Ελλάδα και είχα προγραμματισμένα δύο ταξίδια, ένα στην Πολωνία και ένα στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ήταν Σάββατο που γύρισα Αθήνα και Δευτέρα πετούσα για Αμερική και το μόνο που σκεφτόμουν και γελούσα ήταν: « Ωραία τα κατάφερες! Από τον κομμουνισμό στην άλλη άκρη του καπιταλισμού, από τον ρομαντισμό στην coca-cola!».
Ωστόσο, καθώς προσγειωνόμουν Νέα Υόρκη και έβλεπα ανάμεσα από τα σύννεφα να αχνοφαίνονται οι ουρανοξύστες της, ένιωσα ότι βρήκα το σπίτι μου. Χαμογελούσα και ο ντράμερ που καθόταν δίπλα μου και επέστρεφε από ευρωπαϊκό tour με κοίταξε και μου είπε: «Να ήξερες τι χαμόγελο έχεις στο πρόσωπό σου»… και η αλήθεια είναι πως δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Είναι σαν εκείνες τις στιγμές που γνωρίζεις κάποιον, κάτι, ένα μέρος και ξέρεις πια πως όλα θα αλλάξουν για σένα από εκεί και έπειτα. Μοναδικό συναίσθημα.
Τότε δηλαδή το αποφάσισες;
Όχι, όχι (γέλια)! Η απόφαση ήρθε τη μέρα της αναχώρησης από τη Νέα Υόρκη. Το ταξίδι μου ήταν αρχικά προγραμματισμένο να κρατήσει 3 εβδομάδες, με κλεισμένα εισιτήρια On Broadway, να δω μουσεία και να κάνω διάφορα tours. Παράλληλα όμως με όλα αυτά άρχιζα να ζω στην πόλη. Γράφτηκα σε σχολές χορού-στο BDC και στο Steps on Broadway, πράγματα που ήθελα να κάνω καιρό και χρόνια έβραζαν μέσα μου. Αλλά κάποιες αντιστάσεις μου με κρατούσαν στη σιγουριά της Ελλάδας.
Ύστερα, παράλληλα με τα μαθήματα άρχισα να πηγαίνω σε οντισιόν για πλάκα και έπειτα να κάνω ραντεβού με δικηγόρους για να μάθω τι χρειάζεται ώστε να μετακομίσω οριστικά με εργασιακή Visa εδώ. Η αλήθεια είναι ότι η τύχη με βοήθησε πολύ. Γνώρισα ανθρώπους-κλειδιά, είχα ούριο άνεμο, αλλά και μια ακατανίκητη αίσθηση πως εδώ ανήκω, όλα θα πάνε καλά και ξεχυνόμουν στους δρόμους κάθε μέρα.
Η μέρα που πετούσα ήταν Κυριακή θυμάμαι.‘Ημουν στο BDC, έκανα το τελευταίο μάθημα χορού και είχα τη βαλίτσα να με περιμένει κάτω. Κοίταζα το ρολόι και δεν είχα το κουράγιο να βγω έξω. Αποφάσισα να μείνω μέσα και να πάρω και το επόμενο μάθημα και δεν πήγα ποτέ στην πτήση. Μπροστά μου ξημέρωνε το άγνωστο και η παραμονή μου στη Νέα Υόρκη για ακόμα δύο μήνες. Χωρίς δουλειά, σπίτι.. τίποτα σίγουρο, μόνο την τρέλα μου.
Οπότε, ποιά ήταν τα επόμενά σου βήματα;
Πήρα βαθιά ανάσα, έναν καλό espresso και ξεκίνησα την εβδομάδα μου αναζητώντας δουλειά. Ημέρα Δευτέρα ήμουν στο μηδέν. Ημέρα Πέμπτη είχα βρει και δουλειά και σπίτι. Έτσι είναι η Αμερική. Τη μία μέρα είσαι στο χάος και την άλλη στιγμή έρχεται μια ευκαιρία από το πουθενά και ανατρέπονται όλα και τούμπαλιν φυσικά. Μόλις εξασφάλισα σπίτι και δουλειά, άρχισα ξανά οντισιόν και μαθήματα. Με πήραν σε μία Off Broadway musical παράσταση και παρότι τους είπα ότι θα είμαι για 2 μήνες ως τουρίστρια, εκείνοι με ήθελαν εκεί και έτσι τον Ιούλιο του 2019 ως… τουρίστρια εμφανίζομαι στο Duplex και φεύγοντας από Αμερική θυμάμαι έλεγα μέσα μου: «Ελεαννάκι ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, και ποτέ να μη γυρίσεις ξανά, πρόλαβες να κάνεις μία εμφάνιση στην πόλη των ονείρων σου και αυτό είναι αρκετό.
Τελικά όμως ξαναγύρισα και πολύ γρήγορα μάλιστα. Τα χαρτιά μου κατατέθηκαν Αύγουστο μήνα και μέσα σε 4 μέρες πήρα έγκριση. Ακύρωσα όσες δουλειές είχα κλείσει, ξενοίκιασα και Οκτώβρη γύρισα εδώ. Είχα βρει ατζέντη ήδη από το καλοκαίρι, ανακαλύπτοντας στην πορεία πως πρόκειται για έναν από τους τοπ που συνεργάζονται με Broadway, Netflix κλπ. Όταν υπέγραφα πια τον Οκτώβρη επίσημα μαζί τους νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα, πως δε ζω εγώ τη ζωή μου αλλά τη βλέπω ταινία.
-Ποιές δουλειές σου ξεχωρίζεις κατά τη διάρκεια της παραμονής σου στη Νέα Υόρκη;
Οκτώβρη ήρθα και κατευθείαν έκλεισα την πρώτη παραγωγή, που ήταν ένα χριστουγεννιάτικο musical. Κατόπιν έγινα μοντέλο της Moroccan Oil και έπειτα τον Φλεβάρη έκλεισα με μια παράσταστη για τη ζωή της Άννας Φρανκ. Αυτή τη δουλειά ξεχωρίζω για πολλούς λόγους.
Πριν έρθω εδώ, όπως είχα πει ήμουν Πολωνία και ένας από τους λόγους ήταν το ότι ήθελα να πάω στο Άουσβιτς. Έφερα από εκεί πολύ πράμα από όσα είχα νιώσει και αυτό ακόμα με πονάει με έναν ειδικό τρόπο και σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Όταν έγινε η ακρόαση θυμάμαι ήμουν κρυωμένη, έτρωγα καυτερή ντοματόσουπα από κάποιο deli έξω από την ακρόαση για να ανοίξει η φωνή.
Ήμουν σίγουρη πως δε θα με πάρουν, είχα γύρω μου κορίτσια ντυμένα, έτοιμα για Άννα Φρανκ- θυμάμαι και ένα κορίτσι που είχε έρθει από West End Λονδίνου, όλες φωνάρες και πανέμορφες και ένιωθα καμάρι και μόνο που ήμουν ανάμεσά τους. Μπήκα μέσα, πήγα καλά θυμάμαι και ο σκηνοθέτης με ρώτησε για διαθεσιμότητα, αλλά δεν το πήρα και πολύ σοβαρά. Πολλές φορές θα σε ρωτήσουν αλλά δε σημαίνει κάτι σίγουρο. Δύο μέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο μου και μου ανακοίνωσε ότι με θέλει για το ρόλο της Edith, κόντεψα να πέσω ειλικρινά από το κρεββάτι.
Επίσης, η πρόσφατη συμμετοχή μου στο promo trailer της σειράς «Only Murders in the Building», του Steve Martin, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την Selena Gomez ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία. Μία ακόμα δουλειά που ξεχωρίζω είναι το «Lux» του Dan Forrest, στο Carnegie Hall, για την οποία αναμένουμε καινούρια ημερομηνία αφού ανεβλήθη και αυτή λόγω Covid. Μία εξαιρετική παραγωγή, με μία ομάδα συντελεστών που εκτιμώ απεριόριστα.
Μιας και αναφέρθηκες στην Covid-19, πως επηρέασε εσένα προσωπικά αυτή η πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση όταν ξεκίνησε αρχές του 2020;
Είδα τη ζωή μου να γυρίζει τούμπα σε μια στιγμή. Κόντεψε να μου γυρίσει η βίδα. Σαν τον τζογαδόρο που έρχεται η ώρα να τζογάρει στο πιο καλό νούμερο όλη του την περιουσία και γυρίζει στο ανάποδο νούμερο και τα χάνει όλα. Σε μια στιγμή. Η πρεμιέρα ακυρώθηκε. Η δουλειά στο Carnegie Hall ανεβλήθη. Τα θέατρα έκλεισαν. Οι φίλοι μου έφυγαν σε μια νύχτα.
Περίμενα με τα τελευταία μου χρήματα ή να επιβιώσω ή να τα φάω όλα και να φύγω ώσπου μετά από ένα μηνα εγκλεισμού χτύπησε το τηλέφωνο και ξεκίνησα σε μια κλινική ως νοσοκόμα. Είναι ζούγκλα αυτή η πόλη και θέλει να παλέψεις για να επιβιώσεις, σε συνθήκες που ούτε να διανοηθείς μπορείς και ακόμα και στο σινεμά αν τις δεις γραμμένες νομίζεις ότι είναι κάτι μεταξύ νουάρ, Godard, Woody Allen και David Lynch.
Πώς τα έβγαλες πέρα εκείνο το διάστημα;
Στην Αμερική χρειάστηκε να κάνω πολλές δουλειές διαφορετικές. Δεν είχα δυσκολία να προσαρμοστώ . Είναι στο DNA μας των ηθοποιών να επιβιώνουμε όπου μας ρίξουν και να μοιάζει πως είμαστε από καιρό στην συνθήκη. Στην κλινική όταν δούλεψα στο Μπρούκλιν από την πρώτη μέρα οι ασθενείς έφευγαν και μου έλεγαν «thanks doc» κι εγώ χαμογελούσα συνωμοτικά στο Θεό. Το ίδιο και όταν δούλεψα στο σούπερ μάρκετ, την πρώτη φορά που έπιασα σπάτουλα για να σερβίρω μπακλαβά και προφιτερόλ έβλεπα το γλυκό να αναποδογυρίζει στη φαντασία μου, αλλά παρίστανα την τέχνη κάποιου που ξέρει πως να σερβίρει και ποτέ δε αναποδογύρισε τίποτε και κορδέλες περνούσα στα κουτιά σαν από πάντα. Μας μένει φυσικά μια τρέλα που μας διαφοροποιεί από την κανονικότητα των άλλων αλλά αυτό είναι και το μέσο μας για να επιβιώσουμε εν τελει.
Τι θυμάσαι μετά από τους πρώτους μήνες εγκλεισμού;
Η αίσθηση της ελευθερίας είναι κάτι που έχω έντονα μέσα μου βαθιά, σα να θέλω συνέχεια να δραπετεύω από όπου είμαι. Με βάζεις μέσα, θέλω να βγω έξω, είμαι στο παράθυρο θέλω να τρέξω έξω κι αν είμαι έξω γυρεύω πάλι τρόπο να μπω μέσα. Η έννοια της φυγής ειναι κάτι που με ορίζει και με βοηθάει να υπάρχω. Θυμάμαι όταν μετά τον εγκλεισμό λόγω κορωνοϊού βρέθηκα έπειτα από μήνες ξανά στη θάλασσα. Ήταν έρημη. Άρχισα να τρέχω κατά μήκος της γραμμής που έσκαγε το κύμα τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν είχα ανάσα. Έτρεχα λες και ήθελα να φτάσω κάπου πέρα από αυτό που υπήρχε και έβλεπα μπροστά μου. Σαν να ήθελα να τρυπήσω το σύμπαν και να βρεθώ στην άλλη γραμμή των οριζόντων.
Με βάση τη δική σου εμπειρία, πως μπορεί να ανακάμψει ο πολιτισμός μέσα από όλη αυτή τη κρίση;
Ο πολιτισμός θα ανακάμψει όταν ανακάμψουμε εμείς. Ζούμε μια από τις μεγαλύτερες υφέσεις του πολιτισμού μας γιατί η ύφεση αρχίζει από μέσα μας. Σε αυτή τη φάση το common sense αντιπαλεύει με το φόβο. Ο φόβος είναι μια ιδέα που δεν έχει λογική, αλλά επιβάλλεται στη λογική με ένα τρόπο μοναδικό και νεκρώνουν όλες οι άλλες λειτουργίες.
Είναι τεράστιο θέμα να παίζουν με το μυαλό μας και τεράστια υπόθεση η επανάσταση. Ο άνθρωπος είχε πάντοτε μια ροπή στη μοναξιά και τη μοναχικότητα και με αυτήν την πανδημία είναι σαν να μπήκε και επίσημα ένας λόγος για να είμαστε ακόμα πιο κλεισμένοι, απόμακροι και φοβικοί και να έχουμε την τέλεια δικαιολογία για να φοβόμαστε τον άνθρωπο και τη ζωή. Αλλά η ζωή είναι μπροστά μας, δίπλα μας δεν έχει άλλη.
Αν δεν τη ζήσουμε, με φόβο μη τη χάσουμε, είμαστε ήδη χαμένοι. Από χέρι. Καμένη παρτίδα.
Θα μείνω λίγο στα… δυσάρεστα. Το Σεπτέμβριο αναγκάστηκες να εκκενώσεις το πλημμυρισμένο διαμέρισμα σου, λόγω του καταστροφικού περάσματος της καταιγίδας Αίντα στην Νέα Υόρκη. Περίπου ένα μήνα μετά, τι θυμάσαι εντονότερα από εκείνη την εφιαλτική εμπειρία και υπάρχει κάτι που άλλαξε στην ψυχοσύνθεσή σου;
Μου έχει μείνει εκείνη η εικόνα του νερού, να μπαίνει από διαφορετικές πηγές μέσα στο σπίτι μου. Μπροστά σε αυτό που αντίκρυσα θυμάμαι να «παγώνει» όλο μου το σώμα. Η στάθμη του νερού αυξανόταν ολοένα απότομα και επικίνδυνα. Εκεί που περπατούσα, φοβόμουν κάποια διαρροή θα δημιουργούσε ηλεκτροπληξία και έφτασα να σκέφτομαι αν ζώ ή πεθαίνω στο επόμενο βήμα. Φαντάσου πως στο μυαλό μου το τρεχούμενο νερό ήταν ένας ήχος προσφιλής, πλέον όμως έχει μετατραπεί σε κάτι που με φοβίζει.
Πάμε τώρα σε κάτι ευχάριστο. Μια ανάρτησή σου στον προσωπικό σου λογαριασμό στο Facebook μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Αναφέρομαι στην ευκαιρία που είχες να παρευρεθείς σε μια επίσημη εκδήλωση και να τραγουδήσεις για τους πρέσβεις των Φιλιππίνων στις ΗΠΑ. Πες μας περισσότερα για αυτό.
Αυτή την εμπειρία δε θα την είχα ζήσει αν δεν είχα γνωριστεί με τον υπέροχο Miguel Braganza. Ο Miguel είναι βετεράνος καλλιτέχνης που, εκτός πολλών άλλων, έχει συμμετάσχει στο περίφημο μιούζικαλ «Miss Saigon». Γνωριστήκαμε, αλληλολατρευτήκαμε και φτάσαμε κάποια στιγμή να χορεύουμε μέχρι πρωίας σε Jazz Club της Νέας Υόρκης. Είχα την τιμή λοιπόν να είμαι καλεσμένη στο πάρτυ γενεθλίων του, που έλαβε χώρα στο Μανχάταν, στο σπίτι του πρόξενου των Φιλιππίνων στις ΗΠΑ. Εκεί βρισκόταν και ο Eric Celerio, ένας υπέροχος πιανίστας που πριν από μερικές μέρες (7 Οκτωβρίου) βραβεύθηκε στο Carnegie Hall, αλλά και ο Andrew Beall, συνθέτης του «Song of Solomon» που δουλεύαμε μέσω zoom και πρόκειται να συμμετάσχει στο «Lion King» του Μπρόντγουεϊ ως percussionist.
Ήταν μεγάλη μου τιμή που μου ζήτησαν να τραγουδήσω και να χορέψω μαζί τους. Πολύ περισσότερο όταν μου ζήτησαν να τραγουδήσω «Τα Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζηδάκι, το οποίο αφιέρωσα στον Miguel. Ο τελευταίος ενθουσιάστηκε τόσο που μου ζήτησε να το ερμηνεύσω στο πλαίσιο της επόμενης του δουλειάς!
Με ποιά πρότζεκτ ασχολήθηκες και θα ασχοληθείς τον τελευταίο καιρό;
Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στο θεατρικό μιούζικαλ της Λίντα Μίλλερ με τίτλο «Girls Next Door», όπου εγώ και άλλες δύο κοπέλες κάνουμε πολλές διασκευές γνωστών κομματιών, σε παραστάσεις που γίνονται με πολύ αγάπη και ζήλο. Ήταν πολύ συγκινητικό που δώσαμε τις πρώτες μας παραστάσεις κοντά στην Πενσυλβάνια, σε ένα κέντρο που βοηθάει και φροντίζει ανθρώπους που πάσχουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Πριν από λίγες μέρες δώσαμε και μερικές παραστάσεις στην Αριζόνα. Επίσης, πρόκειται να συμμετάσχω σε ένα σημαντικό fashion show (24 Οκτωβρίου στο The Vondue, με οικοδέσπινα την Naima Mora, νικήτρια του America’s Next Top Model) τόσο ως περφόρμερ αλλά και ως μοντέλο, ενώ πολύ σύντομα, τέλος του μήνα, θα ξεκινήσω γυρίσματα για ένα ανεξάρτητο φιλμ.
Η σκέψη σου είναι στην Ελλάδα; Τι σου έχει λείψει περισσότερο;
Οι άνθρωποι και ο ουρανός της. Α, και η μυρωδιά της. Νομίζω πως όταν πατήσω ξανά στην Ελλάδα θα πάρω μια τεράστια αναπνοή, από τα πόδια μου μέχρι τα κόκκαλα… μέχρι να σκάσω να χωρέσω μέσα μου όση μυρωδιά μπορώ από το χώμα και τον αέρα τον ελληνικό.
Τώρα όμως ζεις το όνειρό σου στην Νέα Υόρκη. Έπειτα από τόσο καιρό παραμονής σου στην πόλη, μπορείς να μας πεις τι σε εντυπωσίασε αρχικά και συνεχίζει να σε εντυπωσιάζει;
Δεν υπάρχει πήχης, δεν υπάρχει ταβάνι. Η ενέργεια, ο πολτός της πολυπολιτισμικότητας. Επίσης, υπάρχει μια συλλογικότητα με ανθρώπους που έχουν αφήσει όλες τις ζωές τους πίσω για να έρθουν εδώ. Ξέρεις τι θα πει να ξυπνάς σε ένα σπίτι και να μυρίζεις λιβάνι και χόρτο μαζί?
Good morning Αmerica!
Όλες οι φωτό παραχωρήθηκαν από την Ελεάννα Φινοκαλιώτη
