Σας αρέσει η πεζοπορία; Απολαμβάνετε την περιπλάνηση στο βουνό και την κατάκτηση κορυφών; Συνδυάζετε μια εκδρομή με μια κουραστική μεν, αλλά μοναδική εμπειρία μέσα στην άγρια φύση; Αν ναι, η Δρακόλιμνη Τύμφης στέκει στα 2.050 μέτρα υψόμετρο και σας περιμένει.
Εμείς αποφασίσαμε ότι είναι ένα θέαμα το οποίο επιβάλλεται να απολαύσουμε από κοντά, παρότι η κούραση είναι μεγάλη και η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι περίπου 17 χλμ. (μαζί με την επιστροφή). Φορέσαμε τα παπούτσια πεζοπορίας, πήραμε το μπατόν μας και τις τσάντες πλάτης, εμπιστευθήκαμε έναν έμπειρο και ευγενικό οδηγό και ξεκινήσαμε.
Το μονοπάτι ξεκινά από το χωριό Μικρό Πάπιγκο, στα Ζαγοροχώρια. Η ώρα ήταν περίπου 8 το πρωί, στα τέλη Οκτωβρίου και ο Δημήτρης ο οδηγός μας εντυπωσιάστηκε από το πόσο ιδανικός ήταν ο καιρός για πεζοπορία. Η φυσική μας κατάσταση ήταν ομολογουμένως μέτρια, ωστόσο ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και τίποτα δεν μας πτοούσε. Ούτε καν τα δύο βουνά που ορθώνοντας μπροστά μας απειλητικά…
Το αλπικό τοπίο και οι Πύργοι
Το πρωινό αεράκι του δάσους βοηθά να γίνουν τα πρώτα χιλιόμετρα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Αφήνοντας πίσω το δάσος και την πυκνή βλάστηση, το τοπίο γινόταν όλο και πιο αλπικό, όπως και η θερμοκρασία. Οι Πύργοι, οι βράχοι που υψώνονταν μπροστά μας φαίνονταν απόκρημνοι και πανύψηλοι, ωστόσο ο Δημήτρης μάς υποσχέθηκε ότι σε λίγη ώρα θα τους θαυμάζαμε από ψηλότερα…
Στην ανάβαση συναντούσαμε πολλούς πεζοπόρους οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τις υπέροχες και ζεστές μέρες του φθινοπώρου ώστε να προσθέσουν άλλη μία κορυφή στο «βιογραφικό» τους. Στον δρόμο μας προς το καταφύγιο Αστράκα συναντήσαμε κιόσκια και πηγές, που πρόσφεραν ανάσες και νερό, απαραίτητα εφόδια για κάθε πεζοπόρο που αναμετράται με τη φύση και τα όρια του εαυτού του.
Κάθε τόσο σταματούσαμε την ανάβαση και κοιτούσαμε πίσω μας. Η θέα έκοβε την ανάσα, τα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας θαρρείς και μας ενθάρρυναν να συνεχίσουμε πιο δυνατοί, παρότι τα πόδια είχαν αρχίσει να βαραίνουν. Φτάναμε σχεδόν στα μισά της διαδρομής.
Κάπου κάπου, στις στροφές του μονοπατιού, αντικρίζαμε το καταφύγιο στην κορυφή, να μας περιμένει σαν μια όαση μέσα στην έρημο. Άλλωστε, το τοπίο είχε γίνει αλπικό, το έδαφος πετρώδες και η βλάστηση όχι υψηλότερη από τα γόνατά μας. Μια μεγάλη ανηφόρα τελείωνε στο καταφύγιο, το οποίο έσφυζε από ζωή και φιλοξενούσε τους πεζοπόρους που αναζητούσαν λίγες στιγμές ανάπαυσης πριν την τελική ευθεία.
Στο καταφύγιο Αστράκα
Κοιτάζοντας από το μπαλκόνι του καταφύγιου, μας περίμενε άλλη μια κορυφή, άλλο ένα βουνό πίσω από το οποίο κρυβόταν ο διακαής πόθος μας: η Δρακόλιμνη. Κοιτάζοντας τη διαδρομή που μας περίμενε, αυθόρμητοι αναστεναγμοί και μορφασμοί εμφανίζονταν στα πρόσωπά μας, όμως δεν γινόταν να κάνουμε πίσω.
Τη μεγάλη κατηφόρα διαδέχτηκε το τελικό ανέβασμα, πιο απόκρημνο από πριν και πιο εξουθενωτικό. Στα αριστερά μας αγναντεύαμε τις γυμνές πλαγιές, όπου έτρεχαν και τρέφονταν άγρια άλογα. Ένα μοναδικό θέαμα που μόνο ένας βαρύς επαγγελματικός φακός φωτογραφικής κάμερας θα μπορούσε να αποτυπώσει ιδανικά σε εικόνα. Εμείς αρκεστήκαμε στα κινητά μας…
Άλλο λίγο είχε μείνει. Τα πόδια ανέβαιναν μηχανικά, οι ανάσες λιγόστευαν, όμως δεν υπήρχε χώρος για δεύτερες σκέψεις. Όσοι επέστρεφαν, ενθάρρυναν τους αναβάτες περιγράφοντας το τοπίο που θα αποζημίωνε και με το παραπάνω τη μεγάλη κούραση της ανηφόρας.
Και τελικά φτάσαμε! Η Δρακόλιμνη ξεπρόβαλε σε όλο της το μεγαλείο, απλωνόταν μπροστά μας, περικυκλωμένη από λόφους, βράχους και βουνά, σε ένα αλπικό τοπίο που έκοβε την ανάσα.
Δρακόλιμνες λέγονται οι αλπικές λίμνες που βρίσκονται στα βουνά της Ηπείρου και οφείλουν την παρουσία τους στους τελευταίους παγετώνες πριν από 10.000 χρόνια, που διαμόρφωσαν το τοπίο. Στην Τύμφη και σε υψόμετρο μεταξύ 1500-2050μ. υπάρχουν 11 μικρές λίμνες, των οποίων η διάμετρος δεν ξεπερνά τα 100 με 200 μέτρα. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι αυτή που βρισκόταν μπροστά μας, σε υψόμετρο 2.050 μ., βορειοδυτικά της κορυφής Γκαμήλα, η οποία είναι και η υψηλότερη κορυφή της Τύμφης.
Οι μύθοι γύρω από τη Δρακόλιμνη
Έχει νερό όλο τον χρόνο και μολονότι κάποτε θεωρούνταν απύθμενη, πλέον το βάθος φτάνει τα 5 μέτρα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι οι Αλπικοί Τρίτωνες (Triturus alpestris), ένα σπάνιο είδος αμφιβίου που μοιάζει με μικρό δράκο.
Έναν τέτοιο μαγικό τόπο δεν γινόταν να μην τον συνοδεύουν προαιώνιοι μύθοι. Σύμφωνα με τον θρύλο, στη Δρακόλιμνη της Τύμφης ζούσε ένας δράκος που είχε έχθρα με τον δράκο που ζούσε στη γειτονική Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Κάθε μέρα οι δυο δράκοι μάλωναν μεταξύ τους εκσφενδονίζοντας ο ένας στον άλλο αντικείμενα. Ο δράκος της Τύμφης πετούσε τεράστιες πέτρες προς τον δράκο του Σμόλικα και αυτός απαντούσε με τεράστιους κορμούς δέντρων. Από τις πέτρες του δράκου της Τύμφης δημιουργήθηκαν άσπρα κριάρια και από τους κορμούς που πέταγε ο δράκος του Σμόλικα μαύρα πρόβατα. Κάποια στιγμή τα δυο κοπάδια συναντήθηκαν αλλά τα γεννήματά τους δεν είχαν τύχη και πνίγηκαν όλα τους στα παγωμένα νερά της Δρακόλιμνης της Τύμφης.
Ένας άλλος μύθος λέει ότι οι δύο δράκοι πέταγαν πέτρες μεταξύ τους και αυτό εξηγεί, σύμφωνα με τους ντόπιους, πώς οι όχθες της Δρακόλιμνης του Σμόλικα έχουν άσπρο χρώμα με διάσπαρτες μαύρες πέτρες, ενώ οι όχθες αυτής της Τύμφης μαύρο χρώμα με διάσπαρτες άσπρες πέτρες.
Ακόμα και ο Αλή Πασάς έχει συνδεθεί με τη Δρακόλιμνη. Οι κάτοικοι διηγούνται ότι ο διάβόητος άρχοντας της Ηπείρου θέλησε να ανεβάσει στη λίμνη δύο βάρκες από τη λίμνη των Ιωαννίνων. Η μια βάρκα όμως καταστράφηκε και διαλύθηκε στη διαδρομή και από τότε η κορυφή εκείνη ονομάζεται Μονόξυλο. Την άλλη την ανέβασαν ως το χωριό Ροδόβολη, όπου ξαφνικά ξέσπασε τρομερή καταιγίδα με κεραυνούς και χοντρό χαλάζι. Ο Αλή Πασάς τρομοκρατήθηκε τόσο που καβάλησε αμέσως το άλογό και εγκατέλειψε το εγχείρημα. Μόλις εγκατέλειψε το βουνό αμέσως η καταιγίδα σταμάτησε και ο ουρανός καθάρισε.
Αφού απολαύσαμε τη μοναδική θέα και το ονειρικό τοπίο, το οποίο θύμιζε έντονα… Game of Thrones λόγω και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, πήραμε δυνάμεις τρώγοντας ελαφρά και πίνοντας χυμό και ζεστό τσάι, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα είναι προφανώς πιο βατή, όμως εξίσου κουραστική, αφού καταπονεί τα γόνατα και επιτείνει την κόπωση των ποδιών. Αφήνοντας πίσω μας και το καταφύγιο, μας απέμεναν περίπου 5 χλμ. για το τέλος. Κατεβαίνοντας, η απόλαυση του τοπίου ήταν πιο προσιτή, ενώ η ενθουσιώδης προσμονή για τη Δρακόλιμνη είχε αφήσει τη θέση της στη γλυκιά ικανοποίηση για το κατόρθωμα που είχε επιτευχθεί.
Ο οδηγός μας μας κατηύθυνε ιδανικά από τα πιο βατά μονοπάτια, προσάρμοζε τον ρυθμό του στον δικό μας, πιο αργό, δίνοντάς μας κάθε τόσο κουράγιο για το τελευταίο κομμάτι. Είχε κάνει αμέτρητες φορές τη διαδρομή και την ώρα που εμείς περπατούσαμε εξαντλημένοι, ο ίδιος έδειχνε… ατσαλάκωτος. Οι φήμες που τον ήθελαν να πηγαίνει αργότερα για τρέξιμο δεν επιβεβαιώνονται, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει…
Αν βρεθείτε στα Ζαγοροχώρια και θέλετε να γεμίσετε τη μέρα σας με δραστηριότητες στη φύση, η επίσκεψη στη Δρακόλιμνη θα έπρεπε να είναι μια επιλογή στο πρόγραμμά σας. Πρόκειται για μια από τις πιο δημοφιλείς διαδρομές για πεζοπόρους και ορειβάτες, ενώ οι πιο… σκληροπυρηνικοί την προτιμούν ως μια καλή προπόνηση.
Σε όποιο επίπεδο και να είναι η φυσική σας κατάσταση, μη φοβηθείτε και χαρίστε στον εαυτό σας αυτή την ικανοποίηση της κατάκτησης μιας υψηλής κορυφής. Άλλωστε, η Δρακόλιμνη και το τοπίο γύρω σας είναι η καλύτερη επιβράβευση.
