Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα τεταμένη όπου βλέπουμε τις ζωές μας να κατακρημνίζονται σε όλα τα επίπεδα και να περιστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες με πρόσχημα την πανδημία. Η κανονικοποίηση του ελέγχου και της καταστολής επιχειρείται να γίνει η κυρίαρχη συνθήκη στην κοινωνία και να εμπεδωθεί ένα κλίμα φόβου και τρομοκράτησης στους πολίτες.
Το σύστημα υγείας συνεχίζει να παραμένει, με αποκλειστικά κρατική ευθύνη, τραγικά αθωράκιστο και υποστελεχωμένο παρότι «είμαστε σε πόλεμο», όπως διατείνεται η κυβέρνηση. Αντ’ αυτού επιλέγει να αφοπλίζει τους μαχητές της! Παράλληλα μετατρέπει το σύστημα υγείας σε μιας νόσου πετώντας εκτός προγραμματισμένων θεραπειών ασθενείς που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Από τα υποκριτικά χειροκροτήματα των κυβερνητικών μπαλκονιών γρήγορα περάσαμε στον γνώριμο ήχο των γκλομπ απέναντι στους υγειονομικούς που διεκδικούν μέτρα προστασίας για την υγεία του λαού.
Στα εργασιακά βασιλεύει μεσαίωνας σε όλα τα επίπεδα, πλην της «υγιούς επιχειρηματικότητας», καθώς αυξάνεται η εκμετάλλευση και η εντατικοποίηση της εργασίας, η κατάργηση του οχταώρου είναι πλέον γεγονός ενώ επιχειρείται να καταστρατηγηθεί το δικαίωμα στην απεργία, ξυπνώντας μνήμες από άλλες περιόδους. Η σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά έχει μπόλικη τηλεργασία, κατάργηση της διάκρισης μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού βίου ακόμα και ιδιώνυμο για τη συμμετοχή ενάντια σε πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών. Και φυσικά την ίδια υποκριτική στάση για τους σκληρά χειμαζόμενους εργαζόμενους που αφήνονται απροστάτευτοι στους χώρους δουλειάς.
Στον χώρο της παιδείας και των Πανεπιστημίων όλη η εκπαιδευτική κοινότητα είναι στο πόδι και σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας περισσότερες τάξεις, καθηγητές και καθαρίστριες αλλά και ανοιχτές σχολές για τους φοιτητές/ριες που δέχονται συντριπτικό πλήγμα στις σπουδές και στις ζωές τους. Με κλειστά πανεπιστήμια προσπαθούν να βάλουν την αστυνομία μέσα στις σχολές για να επιφέρουν πλήρη έλεγχο και καταστολή στους αγώνες των φοιτητών, με πρόσχημα τη φύλαξη των κτηρίων. Ο ένστολος τραμπουκισμός πλέον εισβάλλει στα Πανεπιστήμια χωρίς τανκ και με τις ευλογίες του κράτους. Βλέπετε το concept είναι Διά ζώσης καταστολή – Εξ αποστάσεως φοίτηση.
Η τέχνη αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση ως κάτι το περιττό και τριτεύον καθώς συνειδητά απαξιώνεται και δε λαμβάνει καμία ουσιαστική ενίσχυση. Οι καλλιτέχνες είναι στα όρια τους, βιοποριστικά και ψυχολογικά αλλά παρόλα αυτά δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν μέσα από παρεμβάσεις να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Παρά τα όσα αποτρόπαια έχουν αποκαλυφθεί έως τώρα για τον χώρο του θεάτρου, κι όχι μόνο, αποδεικνύεται ότι ο πολιτισμός παραμένει μια αναντικατάστατη ανθρώπινη ανάγκη.
Ποια είναι η λύση σε όλα τα παραπάνω; Μα φυσικά περισσότερη αστυνομία και καταστολή!!! Διεκδικείς προσλήψεις στα νοσοκομεία; Ξύλο! Θέλεις να ανοίξει η σχολή σου και να καταφέρεις να σπουδάσεις; Χημικά και κρότου λάμψης! Θέλεις να μην σαρδελοποιείσαι στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Ας γινόσουν αστυνομικός να μετακινείσαι με τα υπηρεσιακά οχήματα. Θες να πας για περίπατο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης; Ε, πας γυρεύοντας! Θα πληρώσεις με αίμα!
Τα απαράδεκτα περιστατικά που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες με τα αστυνομικά τάγματα εφόδου να εισβάλλουν σε πλατείες και γειτονιές, προκαλώντας και προπηλακίζοντας πολίτες, συνάντησαν την ομόθυμη καταδίκη από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Η νοσηρή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την εγκληματική δράση της αστυνομίας και τις επιθέσεις και βιαιοπραγίες εναντίον ανθρώπων τείνει να γίνει κανόνας.
Αυτό γίνεται ακόμα πιο δραματικό τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι όλο αυτό λαμβάνει χώρα με άνωθεν κυβερνητικές εντολές και πολιτική κάλυψη για τους αστυνομικούς που αυθαιρετούν σε όλα τα επίπεδα. Η ένταση της βίας κλιμακώνεται διαρκώς και αναβαθμίζεται. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που «ξανασυμβαίνουν» όλα αυτά. Το αστικό κράτος και τα όργανα καταστολής του έχουν συνέχεια, όπως αρέσκονται να διατρανώνουν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. Απέναντι τους όμως έχουν τη συλλογική οργάνωση και αγώνα σε όλες του τις εκφάνσεις.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι βλέπουμε ένα μόνο μικρό κομμάτι των όσων, ευτυχώς, βγαίνουν στη δημοσιότητα τότε εύκολα καταλαβαίνει πόσα γίνονται και συγκαλύπτονται όταν δεν υπάρχει κοντά κάμερα για να καταγράψει την αστυνομική βία που βαίνει ανεξέλεγκτη. Μα ακόμα κι έτσι, παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων προκαλεί από κατάπληξη έως αποστροφή γι αυτού του είδους τη «δημοσιογραφία», το γεγονός ότι επιλέγουν να αποκρύψουν ή να μοντάρουν βίντεο τα οποία έχει δει το πανελλήνιο.
Πλέον μιλάμε ξεκάθαρα και για καταστολή σε ενημερωτικό επίπεδο μέσα από την αναπαραγωγή της επίσημης προπαγάνδας και ρεπορτάζ-δελτία τύπου που μοιάζει να έχουν γραφτεί στο ευαγές ίδρυμα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ευτυχώς, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν οι απέλπιδες προσπάθειες των κυρίαρχων ΜΜΕ να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, να λογοκρίνουν την αντίθετη άποψη που δε συμφωνεί με το φιλοκυβερνητικό αφήγημά τους, να φιμώσουν τον κόσμο και να τον πείσουν για τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που συμβαίνουν. Κανείς δεν μπορεί πλέον να πει ότι δεν ήξερε και ξεγελάστηκε από την τηλεόραση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιστορία δεν σταματάει εδώ και το επόμενο διάστημα προοιωνίζεται εξελίξεις, αγώνες και ανατροπές απέναντι σε όλα αυτά που σήμερα φαντάζουν κυρίαρχα και αιώνια. Και μιας και η τέχνη επίσης δε σταματά ποτέ, δικό της καθήκον είναι να εμπνεύσει και να εμπνευστεί από την πραγματικότητα, να αφουγκραστεί και να εκφράσει τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά και να αποτυπώσει καλλιτεχνικά τη δυναμική ενός λαμπρού μέλλοντος που σφυρηλατείται κόντρα στο ζοφερό παρόν.
*Η κεντρική εικόνα είναι σκίτσο του Τasmar-Cartoonist από το όργιο αστυνομικής καταστολής την 17η Νοεμβρίου 2020.
